به خواست یکی از دوستان خوبم قرار شد در مورد یک "شخص" چند خط بنویسم به شکل کوتاه، درگیر بودم که چه شخصی رو انتخاب کنم؟ نتیجه آخر این شد که کسی رو انتخاب کنم که نه میشناسید و نه عکسی ازش تو اینترنت هست و نه برای کسی اهمیت داره، اما شاید اگر نبود وضعیت امروز ما خیلی فرق میکرد.
105 سال پیش، در خلال جنگ جهانی اول که قشون بریتانیای "کبیر" متمدن برای متمدن کردن ما وحشی ها از سمت خوزستان پا به خاک ایران گذاشت (که سپس منجر به قحطی 1919 ایران و فوت حدود 40 درصد جمعیت ایران بر اثر گرسنگی شد)، نه تفنگی برای دفاع بود و نه توپ و تانکی و نه اصلا تاکتیک نظامی و نه سواد هیچ کاری، فقط یه حاج سَبهان بود و یه شیخ عاصی شرهان و تعدادی شیوخ دیگه قبایل عرب خوزستان، که تصمیم گرفتن از وطن دفاع کنن. آره، میخوام متنمو در مورد این "شخص" ها بنویسم، وقتی هیچ امیدی به پیروزی نبود، وقتی همه میدونستن حدود یکی دو قرنی دیر شده برای دفاع از وطن، وقتی تمامی منافع مادی و جانی در این خلاصه میشد که با انگلیسی ها متحد باید شد، جنگجوهای مختلف خوزستانی اکثرا از قبیله بنی طُرُف، براشون مهم نبود و با همون چماق ها و سلاح های سردشون حمله کردن خطوط مسلح به سلاح گرم لشکر امپراطوری ای که خورشید درش غروب نمیکرد، جنگجوهای قصه ما هم احتمالا میدونستن که تهش قراره ببازن ولی خوب.
نمیدونم.
باری، برم یکم باکتری بخونم.فعلا!
درباره این سایت