اینقدر نوشته ها در مورد عشق زیاد شده و کلیشه ای شده و عملا ۹۰ درصد نتایج سرچ های ما در مورد عشق تهش به متون سطحی میرسه که خیلی آدم حس خوبی نداره در مورد "عشق" بنویسه. بعضی از دوستانم بهم میگفتن که در وبلاگم در این مورد بنویسم و یکم ترغیب شدم، تا اینکه امروز باز یه دوست دیگری هم ازم متن در این رابطه خواستن و نتیجه اینکه تصمیم گرفتم بنویسم! شاید عجیب باشه ولی میخوام یکم خوی ناطقانه خودمو تو این متن دخالت بدم و عملا خیلی منطق گرا و با یه دید برآمده از عقل در مورد عشق بنویسم.
هر کلمه تعریف مشخصی داره، بعضا تعریفش رو باید در تواتر استفاده از اون کلمه در بین نسل های مختلف که این کلمه سینه به سینه به نسل بعدی یاد داده شده پیدا کنیم و بعضا باید سراغ منبعی بریم که اولین بار از این کلمه استفاده کرد.
هیچ کس نمیدونه اولین بار کی و کجا از این کلمه استفاده کرد اما میشه فهمید تو کلش چی بوده! چطوری؟ با توجه به ریشه کلمه؛ عشق هم خانواده اسم یه نوع گیاهه، عَشَقه، گیاهی که میپیچه به دور یه گیاه دیگه، فرض کن یه گل زیبا، یه درخت تنومند، و میدونی وقتی تلاش کنی از دور اون گیاه ورش داری چی میشه؟
میشکنه! ساقش میشکنه و گیاه خشک میشه، مثل اینکه تعریف این کلمه به زیبایی تو این گیاه پیدا میشه.
عشق بر خلاف برداشت ذهنی عامه از این کلمه "یک حس شدید به موجود" نیست. عشق یعنی به قدری بخوایش که اگر ازت بگیرنش نابود شی، اینقدر وابستش باشی که زندگیت جهنم شه با نبودنش، تمام لحظات به فکرش باشی، تمام هدفت از رشد و نمو این باشه که بپیچی دورش و کاری کنی نتونه فرار کنه، همه هدفت اینه که پیشش باشی.
وقتی گیاه عشقه پس از مدت ها پیچ خوردن به خودش و زجر کشیدن، ساقه یک گل رو لمس کنه و به خودش بیاد و بفهمه که "وصل شدم" و شروع کنه به دورش پیچیدن، وقتی عاشق به معشوقش برسه، یعنی هدف زندگیش مستجاب شده، یعنی از عدم نجات پیدا کرده؛ همونطوری که بارش ابر در بیابان بر سر یک تشنه اون رو از نیستی و عدم نجات میده؛ سعدی قشنگ میگه:
دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد؟
ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد
درباره این سایت